Szkoła Szybowcowa
W 1936 roku szkoła została założona przez oficera lotnictwa Tadeusza Gronka i porucznika Józefa Urbańskiego. Lotnisko i hangar znajdowały się po wschodniej stronie najwyższego libiąskiego wzgórza, od wieków nazywanego: Gory, Pańska Góra. Siedzibą ośrodka szybowcowego, którego pełna nazwa brzmiała ,,Klub Szybowcowy Podokręgu ZS Śląsk – Szkoła Szybowcowa w Libiążu Małym’’, był budynek mieszkalny wraz
z zabudowaniami gospodarczymi na Kolonii Leśniowej, udostępniony nieodpłatnie przez kopalnię ,,Janina”.
Szkoła prowadziła szkolenie praktyczne w sezonie letnim od 1 czerwca do 30 sierpnia w każdym roku, po
3 turnusy sposobem skoszarowanym. Szkolona była młodzież miejscowa i z sąsiednich okolic, jak i również grupy ze Śląska. Szkolenie trwało 1 miesiąc dla uzyskania II stopnia pilota szybowcowego – tzw. kategorii
,,B”. W jednym turnusie przeciętnie uczestniczyło po 20 osób w wieku przedpoborowym. Zaraz po wojnie, za pierwsze loty na szybowcach odpowiedzialny był Mieczysław Wójcik. Libiąscy piloci latali na „dziko”, na własne ryzyko z pełną świadomością ewentualnego wypadku, ponieważ nie wolno było założyć Klubu Szybowcowego Podokręg Z. S. Śląsk. Zatem libiąscy lotnicy postanowili w inny sposób utrzymać tę szkołę. Nawiązali kontakt
z Komendą Harcerską w Chrzanowie, aby działać pod jej patronatem. Tak więc od 28.02.1946 przyjęto nazwę Koło Szybowcowe ZHP w Libiążu.
Szkoła zakończyła działalność w lipcu 1954 roku ponieważ latanie stawało się coraz trudniejsze w związku
z rozbudową Libiąża.
Opracowały: Julia Pląder, Eryka Grzywa, Natalia Nowak
