Szkoła Podstawowa
nr 2

Szkoła Ludowa w Libiążu Wielkim była pierwszą szkołą w Libiążu. Podobnie jak w przypadku szkoły w Libiążu Małym, tak i tutaj pierwotnie szkoła była zorganizowana w kilku wynajmowanych pomieszczeniach. W 1842 roku obowiązek szkolny obejmował 180 dzieci, jednak warunki lokalowe pozwalały na naukę jedynie 58 uczniów. Byli oni w wieku od 7 do 15 lat. Nauka odbywała się rano i po południu. Pierwszym nauczycielem w Libiążu Wielkim był Franciszek Nekamowicz, który po śmierci przez 2 lata nie miał następcy. Dopiero w 1843 roku nauczycielem został Józef Kantorek, który nie pracował długo, ponieważ szkoła straciła możliwość wynajmu pomieszczenia w prywatnym domu. W 1848 roku szkołę otwarto ponownie. Warunki były trudne, co skłoniło władze do wydania decyzji o budowie nowego budynku. Decyzja ta zapadła w 1854 roku, w tym też roku powstał pierwszy budynek – niewielki, drewniany, posiadający jedną salę lekcyjną
i mieszkanie nauczyciela – Ludwika Juszczakiewicza.

Przełomowy okazał się rok 1873, gdy uchwalono ustawę o szkołach ludowych. Ustawa ta wprowadzała szkoły w każdej gminie, które miały być utrzymywane przez władze gminy. Nauka w szkole wciąż odbywała się w drewnianym małym budynku oraz jednej wynajętej Sali w prywatnym domu. Koniec XIX wieku to czas wielu zmian dla budynku szkoły – w 1887 roku wyremontowano gmach i dobudowano nową salę i biuro, w 1889 roku teren szkoły ogrodzono płotem, w 1892 obsadzono teren wokół szkoły drzewami
i krzewami, a w 1893 wyremontowano mieszkanie nauczyciela. W 1894 roku szkoła zdobyła swój pierwszy sztandar, a w 1897 przemianowano ją na szkołę dwuklasową, co wówczas podnosiło jej rangę. Kolejny awans miał miejsce w 1910 roku, gdy szkołę przemianowano na czteroklasową.

W latach 1912-1913 wybudowano nowy, murowany budynek. 17 września 1913 roku libiąskie dzieci mogły rozpocząć naukę w nowej, dużej i wygodnej szkole. Niestety nieubłaganie zbliżał się rok 1914, a wraz z nim Wielka Wojna. Zajęcia w szkole rozpoczęły się 1 września 1914, jednak już
8 listopada musiały zostać przerwane. Nowy, murowany budynek szkoły zajęło wojsko austriackie, ustanawiając w nim koszary. Gdy Austriacy opuścili szkołę, 18 stycznia 1915 r. wznowiono naukę.

Czasy dwudziestolecia międzywojennego przebiegały stosunkowo spokojnie. W 1924 roku szkoła stała się pięcioklasową. W 1928 ustanowiono siedmioklasową szkołę męską, która utrzymywała się przez 5 lat, po czym wróciła do koedukacyjnej formy. Zbliżał się rok 1939.

1 września 1939 hitlerowskie Niemcy bez wypowiedzenia wojny zaatakowały nasz kraj. W Libiążu było wówczas mniej mieszkańców niż zazwyczaj, gdyż już kilka tygodni przed wojną rozpoczęła się ewakuacja na wschód. Zajęcia w szkole nie rozpoczęły się zgodnie z planem. 4 września wojska niemieckie weszły do Libiąża. Nauka zaczęła się 3 listopada. Szkoła zmieniła swoje oblicze. Ze ścian poznikały obrazy i tablice edukacyjne w języku polskim.
Ze szkoły wycofano polskie podręczniki. Zabroniono nauki religii. Szkoła
w czasach wojny pełniła różne funkcje, w tym niemieckich koszar oraz tymczasowego więzienia dla libiąskiej inteligencji. To właśnie z budynku tej szkoły wyprowadzono aresztowanych mieszkańców na wzgórze Flakówka (dzisiejsza Flagówka), gdzie na Libiążan padło ryzyko zdziesiątkowania. Wojna dla Libiąża zakończyła się 25 stycznia 1945 roku, gdy do wioski weszły wojska radzieckie.

Czasy PRL-u to czas wielu zmian organizacyjnych w szkolnictwie. W 1964 roku szkoła stała się szkołą ośmioklasową, a w szkole pojawiła się sekretarka. W 1969 roku, gdy Libiąż stał się miastem, Szkoła Podstawowa nr 2 zyskała patrona – Leona Kruczkowskiego. W latach 90. dobudowano nowe skrzydło, rozszerzając możliwości lokalowe szkoły.

Obecnie patronem szkoły jest Bł. Jan Paweł II.